U Fransiyaning oxirgi gazeta sotuvchisi, balki butun Yevropada oxirgisi hisoblanadi.
Ali Akbar 50 yildan ortiq vaqt davomida Parijning So’l qirg’og’i ko’chalarida gazetalarini qo’ltig’iga qistirib, so’nggi sarlavhalarni tilidan tushirmay yuribdi.
Endi u fransuz madaniyatiga qo’shgan hissasi uchun rasman tan olinadi. Talabalik davrida janob Akbardan gazeta sotib olgan prezident Emmanuel Makron, kelasi oy unga Fransiyaning eng yuqori mukofotlaridan biri bo’lgan «Xizmatlari uchun» ordenini topshiradi.
«Men bu yerda 1973 yilda ish boshlaganimda, Parijda 35 yoki 40 ta sotuvchilar bor edi», – deb eslaydi u. «Endi men yagonaman.»
«Bu juda umidsizlikka tushiradigan bo’lib qoldi. Hozir hamma narsa raqamli. Odamlar shunchaki telefonlarini ko’rishni xohlashadi.»
Hozirgi kunda janob Akbar Saint-Germainning moda kafelarida sayr qilib, 30 ga yaqin Le Monde nusxasini sotishga umid qilmoqda. U sotuv narxining yarmini saqlab qoladi, lekin sotilmagan qog’ozlar uchun hech qanday tovon olmaydi.
Internet paydo bo’lishidan oldin, u gazetaning kunduzgi nashrining birinchi soatida 80 nusxa sotar edi.
«Ilgari odamlar atrofimga yig’ilib, qog’ozni olishga intilishardi. Endi bitta nusxani sotish uchun mijozlarni ta’qib qilishim kerak», – deydi u.
Biroq, savdo hajmining kamayishi janob Akbarni bezovta qilmaydi, u shunchaki ishdan zavqlangani uchun davom etayotganini aytadi.
«Men quvnoq odamman. Va men ozodman. Bu ish menga to’liq mustaqillik beradi. Menga hech kim buyruq bermaydi. Shuning uchun men buni qilaman.»
72 yoshli tetik kishi mahallada taniqli va sevimli shaxsdir. «Men bu yerga birinchi marta 1960-yillarda kelganman va Ali bilan birga o’sganman. U akamdek», – deydi bir ayol.
«U hamma bilan tanish. Va u juda qiziqarli», – deya qo’shadi boshqa ayol.
Ali Akbar Pokistonning Ravalpindi shahrida tug’ilgan va 1960-yillarning oxirida Yevropaga sayohat qilgan, avval Amsterdamga kelgan va u yerda kruiz laynerida ish topgan.
1972 yilda kemasi Fransiya shahri Ruanga keldi va bir yil o’tgach, u Parijda edi. U 1980-yillarda yashash uchun ruxsatnomasini oldi.
«O’sha paytda men gippi emas edim, lekin men ko’plab gippilarni bilardim», – deydi u o’ziga xos kulgisi bilan.
«Men Yevropaga ketayotib Afg’onistonda bo’lganimda, meni gashish chekishga undagan guruh bilan birga edim.
«Men ularga uzr so’radim, lekin hayotda missiyam bor edi va bu keyingi oyni Kobulda uxlab o’tkazish emas edi!»
Bir paytlar intellektual markaz bo’lgan Saint-Germainda u mashhurlar va yozuvchilar bilan uchrashish imkoniyatiga ega bo’ldi. Elton Jon bir marta Brasserie Lippda unga sutli choy sotib oldi. Va nufuzli Sciences-Po universiteti oldida qog’oz sotayotganda, u kelajakdagi siyosatchilar avlodlari, jumladan, prezident Makron bilan tanishdi.
Xo’sh, afsonaviy So’l qirg’oq mahalla Le Monde nusxasini birinchi marta ko’targanidan va uni à la criée (baqirib) sotganidan beri qanday o’zgardi?
«Atmosfera bir xil emas», – deya afsuslanadi u. «O’sha paytlarda har yerda nashriyotchilar va yozuvchilar, shuningdek, aktyorlar va musiqachilar bor edi. Joyning ruhi bor edi. Ammo hozir bu shunchaki sayyohlik shahri.»
«Jon ketdi», – deydi u, garchi u aytayotganda kuladi.
Robert Kinkaydning o’g’li, shuningdek, Robert ismli, deyarli ikki hafta oldin reysni o’tkazib yuborganidan keyin g’oyib bo’ldi.
100 yildan ortiq vaqt ichida birinchi marta odamlar daryoning uch qismida qonuniy ravishda suza olishadi.
Jacky Jhaj o’tgan hafta oxirida to’qqiz yoshli qizga soxta to’y tashkil qildi va avvalroq qizil gilamda uni maqtash uchun soxta muxlislarni olgandi.
69 yoshli Didier Dubreucq hibsda bo’lganida o’pka saratoni tashxisi qo’yilgan.
Guruhning ta’kidlashicha, ular Surrey shahridan yo’lga chiqqanlaridan keyin bir kundan kamroq vaqt ichida Fransiya poytaxtiga yetib kelishgan.